Αλεξάνδρα Χατζηαγγελίδου
Θυμάμαι, πως όταν ήμουν πιτσιρίκα, πάντα μετά τη βροχή περίμενα να φανεί το ουράνιο τόξο. Είχα πιστέψει με την αφέλεια της παιδικής ηλικίας πως αν σκαρφαλώσω στη ραχοκοκκαλιά του και τρέξω ως την αντιπέρα όχθη, τα χρώματα θα με οδηγούσαν μακριά…ως την Κίνα.
Ο νους μου κάλπαζε και μέσα στο αθώο μυαλό μου, έπαιρναν σάρκα και οστά ιπτάμενοι δράκοι και όμορφες νύφες του Ειρηνικού, με αλαβάστρινες επιδερμίδες και μεταξένια κιμονό. Το Σινικό Τείχος λιαζόταν αγέρωχο στις κορυφές και τα φαράγγια των ορεινών τοπίων, ενώ χάρτινα φανάρια φλόγιζαν τον ουρανό της Ανατολής, σ’ ένα γαϊτανάκι χρωμάτων και μυστικισμού.
Ενήλικη πια, κατάλαβα πως ο απέραντος τούτος τόπος, δεν είναι μόνο πλωτά κανάλια, πέτρινες γέφυρες και παγόδες, αλλά πολλά περισσότερα που αξίζει να ανακαλύψει κανείς.Γι’ αυτό άλλωστε και ένα ταξίδι μέχρι την μακρινή Κίνα αποτελεί όνειρο ζωής, αγαπημένο προορισμό, ίσως και ευσεβή πόθο για πολλούς Έλληνες. Κι εδώ που τα λέμε αξίζει τον κόπο. Ίσως γιατί τελικά η Κίνα δε διαφέρει και τόσο, όπως αρκετοί πιστεύουν, από τη δική μου φιλόξενη πατρίδα. Το αντίθετο μάλιστα. Κι αυτό είναι κάτι που λειτουργεί σα μαγνήτης για τους δύο λαούς και που το εισπράττουν για τα καλά αμφότερες πλευρές.
Τα τελευταία μάλιστα χρόνια έχουν γίνει αξιόλογες προσπάθειες για τη σύσφιξη των σχέσεων των δύο κρατών με άξονα τον πλούσιο πολιτισμό τους. Και δε θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, αφού η αρχαία Κινεζική σκέψη έχει έρθει πολύ κοντά με την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, με τις δύο κορυφαίες σχολές του Σωκράτη και του Κομφούκιου να συναντιούνται και να ταυτίζονται σε πολλές βασικές αρχές.
Κατά την Κινεζική κοσμογονία δε, την πρώτη θέση έχει το χάος, όπως ακριβώς αναφέρεται και στη Θεογονία του Ησιόδου. Υπάρχει όμως και μια άλλη αρχή, κάτω από την ώθηση της οποίας, το χάος χωρίζεται σε Γιν και Γιανγκ, στις εναλλαγές των οποίων οφείλονται όλες οι αλλαγές που γίνονται στον κόσμο. Προσωπικά, ταυτίστηκα τόσο πολύ με αυτή τη θεωρία που αργότερα την έκανα τατουάζ στο σώμα μου. Και οι ομοιότητες δε σταματούν εκεί αφού και η ιστορία των δύο λαών είναι απύθμενη, χάνεται στα βάθη του χρόνου και αποτελεί αντικείμενο μελέτης στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, για τις επιρροές που άσκησαν σε Ανατολική και Δύση, αντίστοιχα. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον λεξιλογικό πλούτο των δύο Γλωσσών. Η μεν αρχαία ελληνική προίκισε με ορολογία όλες τις επιστήμες, ενώ τα Κινέζικα είναι η γλώσσα που μιλούν οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη. Αλλά και στη σύγχρονη εποχή φαίνεται ξεκάθαρα πως υπάρχει ένας δυνατός δεσμός ανάμεσά μας. Πολλοί Κινέζοι αναζήτησαν μια εναλλακτική ζωή εδώ στην Ελλάδα και το ίδιο έπραξαν και αρκετοί Έλληνες, αφήνοντας πίσω τους δια παντός τον ήλιο και τη θάλασσα για τις ομορφιές της Κίνας. Επιχειρηματικά βήματα δίνουν μια ανάσα αισιοδοξίας και δημιουργούν ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, για ένα μέλλον πιο ασφαλές και βέβαιο.
Παρά λοιπόν τα άπειρα τετραγωνικά χιλιόμετρα που μας χωρίζουν στο χάρτη και την πληθυσμιακή ανισότητα που ανέρχεται σε κάτι εκατομμύρια κατοίκων, Κίνα και Ελλάδα είναι δύο ευλογημένες με φυσικούς θησαυρούς και ζεστούς ανθρώπους, χώρες. Η διαφορά τους βρίσκεται απλά στον τρόπο έκφρασής τους. Και αυτόν τον τρόπο είναι που αξίζει να ψάξει κανείς, γιατί τελικά αυτό είναι που μας κάνει τόσο διαφορετικούς αλλά ταυτόχρονα και τόσο ίδιους. Η κουλτούρα, η ιστορία, ο πολιτισμός και οι παραδόσεις είναι το παν για ένα λαό. Και η Κίνα και η Ελλάδα έχουν απ’ όλα! Στον υπέρτατο βαθμό!